Patron - Kazimierz Antoni Jeżewski

Kazimierz Antoni Jeżewski – ojciec tysiąca dzieci


"Chcę Was urobić sobie na współpracowników
na niwie ojczystej;
chcę was wychować i wykształcić na wzorcowych
ojców i matki, na wzorowych obywateli Polski."

z Odezwy do Gnieźniaków – 1916 r.


Kazimierz Jeżewski urodził się 01 marca 1877 w Ciernie na ziemi kieleckiej. Po upadku powstania styczniowego cała rodzina — rodzice i ośmioro dzieci — przeniosła się do Warszawy. Tutaj młody Kazimierz chodzi do V Gimnazjum, a mając 16 lat wstępuje do seminarium duchownego w Sandomierzu. Po roku jednak opuszcza tę szkołę i wraca do Warszawy.

W roku 1900 Jeżewski żeni się z Alicją Meyer, która rodzi mu syna Tadeusza. Żona umiera po trzech latach małżeństwa, co jest dla niego ogromnym wstrząsem. Syna oddaje na wychowanie swojej siostrze, a sam wyjeżdża na studia do Danii, a następnie do Szwajcarii.

W 1905 r. na wiadomość o rewolucji wraca do kraju i zakłada Towarzystwo Opieki nad Dziećmi mające na celu ratowanie od głodu i zimna dzieci robotniczej Warszawy. Jego staraniem na ulicy Hożej powstaje prototyp rodzinnego domu dziecka. W 1906 roku wyjeżdża za granicę skończyć studia. W rok po tym powraca aby rozpocząć ożywioną działalność społeczną na rzecz dzieci osieroconych, pokrzywdzonych przez los. Wygłasza śmiałe poglądy na temat organizowania sztucznej rodziny, własnych gniazd rodzinnych. Wsparcia moralnego udzielają mu M. Konopnicka, H. Sienkiewicz, E. Orzeszkowa. Gniazdo rodzinne miało stanowić środowisko zastępczo-rodzinne, zapewniając odpowiednie warunki dla wszechstronnego rozwoju dziecka i wychowania przez pracę, w zamiłowaniu do przyrody.

Po uporczywych staraniach udaje mu się zorganizować pierwsze Gniazdo w Stanisławczyku k. Przemyśla w 1909 roku. Do 1914 przy pomocy różnych fundatorów powstało 8 Gniazd. Kazimierz Jeżewski jako dyrektor Towarzystwa Gniazd Sierocych często z trudem odwiedza rozrzucone po kraju Gniazda i troszczy się nie tylko o ich gospodarkę, ale i o każde dziecko. Dzieci osieroconych po I wojnie światowej przybywa, dlatego rodzi się koncepcja Wioski Sierocej jako zgrupowania Gniazd opartych na wysoko wyspecjalizowanych gospodarstwach, z własnym samorządem i szkołą. Udało się zorganizować taką wioskę dopiero w 1929 roku, którą dla uczczenia 100 rocznicy śmierci Wodza Narodu nazwano Wioską Kościuszkowską. Tutaj przybrani rodzice troszczyli się tak jak w normalnej rodzinie o ubranie, posiłki, rozrywkę i wypoczynek wszystkich dzieci, dbali o ich wykształcenie i przygotowanie do samodzielnego życia. System wychowania rodzinnego Kazimierza Jeżewskiego cechuje kształtowanie więzi rodzinnych i społecznych, rozwijanie osobistej odpowiedzialności za wszystko co dzieje się w gnieździe. Systematyczne do wychowania świadomych patriotów oddanych Ojczyźnie.

Podczas konfliktu polsko–radzieckiego w 1920 r. wychowankowie Jeżewskiego biorą czynny udział w walce, okupionej wieloma ofiarami. Bohaterstwo młodzieży z Gniazd Sierocych docenił Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, stając się oficjalnym protektorem Towarzystwa.

Wybuch II wojny nie przerywa działalności K. Jeżewskiego, a wręcz przeciwnie, bierze czynny udział w życiu konspiracyjnym stolicy, w przygotowaniu swojej młodzieży do walki z okupantem, min. w Powstaniu Warszawskim. Po wyzwoleniu podejmuje sprawę reaktywowania Towarzystwa Wiosek Kościuszkowskich. W tym czasie na skutek ciężkich przeżyć ulega atakowi częściowego paraliżu. Z trudem mówi i pisze, ale mało troszczy się o własne zdrowie. Uporczywie walczy z ówczesnym rządem o pozwolenie na tworzenie nowych gniazd, które są szczególnie potrzebne w powojennej rzeczywistości. Mimo słabego zdrowia bardzo czynnie interesuje się sprawami Wiosek, jego niepokój budzi stosunek ówczesnych władz do organizacji społecznych opiekujących się dziećmi.

W pełnych napięcia dniach po 40 latach ofiarnej i owocnej pracy zmarł nagle 15 marca 1948 roku. Pochowany został na Powązkach w kwaterze J 6.

Kazimierz Jeżewski pozostawił po sobie znaczny dorobek pedagogiczny i wychowawczy. Był dla ponad 1200 wychowanków wzorem ojca- opiekuna, żarliwego społecznika i patrioty.

Szkoła nasza posiada długoletnią historię i bogatą tradycję.

Staraniem mieszkańców osiedla Białołęka Dworska w roku 1934 utworzona została czterooddziałowa Szkoła Powszechna mieszcząca się w prywatnym domu przy obecnej ulicy Majorki (róg Bohaterów), gdzie dziś znajduje się Rejonowa Przychodnia Zdrowia. Następnie rozszerzono działalność szkoły do 7 oddziałów i przeniesiono ją do dwóch oddzielnych budynków tj. do domu p. Szejdy przy obecnej ulicy Bohaterów i do domu p. Sierańskiego przy obecnej ulicy Wałuszewskiej.

Ambicją mieszkańców szybko rozwijającego się osiedla robotniczego było stworzenie lepszych warunków nauczania. Powstała koncepcja budowy Szkoły Powszechnej w Białołęce Dworskiej, która objęłaby swym zasięgiem kilka okolicznych osiedli i wsi, między innymi Płudy, Choszczówke, Dąbrówkę, Grabinę, Tomaszew, Szamocin i Kobiałkę.

W roku 1938 powstał nowy budynek szkoły, wybudowany w przeważającej części z funduszów społecznych. Budynek ten nie został całkowicie wykończony, a oddanych do użytku było tylko 6 izb lekcyjnych. Dalsza budowa i wykończenie było przewidziane na następne lata, ale plany zostały zniweczone przez okupację hitlerowską.

W roku 1945 uruchomiono szkołę w najmniej zniszczonym budynku przy ulicy Pocztowej, ale ten dwa lata później spłonął. W związku z tym jeszcze tego samego roku przeniesiono uczniów do opuszczonego budynku przy obecnej ul.Ambaras 13.

W roku 1958 narodziła się myśl wybudowania nowej szkoły. W tym też czasie powstał Międzyosiedlowy Komitet Budowy Szkoły 1000-lecia w Białołęce Dworskiej. W dniu 24 czerwca 1961 roku został wmurowany Akt Erekcyjny pod nowy budynek przy ulicy Bohaterów 41.

Szkoła-Pomnik Tysiąclecia Państwa Polskiego


W dniu 3 września 1962 roku o godzinie 9.00 nastąpiło uroczyste otwarcie Szkoły. Pierwszym kierownikiem nowej Szkoły został p. Zdzisław Śmiejkowski. Po 4 latach dyrektorem placówki został p. Adam Krawczyk. W tym czasie oddano do użytku Państwowy Dom Dziecka. Wkrótce obydwie te placówki połączono w Państwowy Ośrodek Szkolno-Wychowawczy pod wspólną dyrekcją. Po odejściu pana Krawczyka, dyrektorem Ośrodka został p. Józef Poczobutt.

21 maja 1977 roku szkoła otrzymała imię Kazimierza Jeżewskiego i sztandar, który patronował wszystkim ważnym uroczystościom przez następne 20 lat. Od 1997 roku Szkoła Podstawowa nr 110 posiada nowy sztandar, który został ufundowany przez rodziców uczniów klas ósmych.

Kolejnymi dyrektorami Szkoły nr 110 byli: p. Zdzisław Pieńkowski, p. Janina Korbus, p. Jan Jacek Kołakowski, od 1995 roku absolwentka naszej szkoły - p. Grażyna Zając, a od roku 2021 dyrektorem jest — p. Sylwia Murawska - Oleksińska.

 

Wszystkich uczniów i rodziców serdecznie zapraszamy do obejrzenia filmu o historii naszej szkoły. Film dostępny jest w bibliotece szkolnej oraz pod linkiem HistoriaSP110.

Misja Szkoły Podstawowej nr 110

Kształcenie i wychowywanie w duchu Dobra, Piękna i Prawdy

Ideał Wychowanka


Myśli naszego patrona, które staramy się wcialać w życie szkolne     

"Wychowanie polega na rozbudzeniu
w duszy dziecka pierwiastków
dobra, piękna i prawdy"

"Chciałbym, aby ludzie byli szczęśliwi,
przeto za cel swego życia
obrałem szerzenie dobra
"

"W sercach ludzi, jak w głębinach ziemi,
drzemią posiane przeogromne bogactwa.
Żeby je ujawnić i wydobyć
i dla ludzkości przechować,
trzeba kochać i rozumieć"